چشم انداز پروژه

ما به عنوان توسعه دهندگان، وظیفه داریم پروژه­هایی خلق کنیم که دارای معنا و مفهوم باشند. ساختمان­هایی که الهام بخش باشند. معماری که اهمیت داشته باشد. برای ما، نیویورک یک دیگ ذوب جهانی فوق العاده است که همیشه بهترین ها را در زمینه نوآوری و خلاقیت به خود جذب کرده است. در این راستا، ما بر این اعتقادیم که آوردن معمارهای مشهور جهانی که در این شهر هیچ ساختمانی را پیش از این طراحی نکرده ­اند می­تواند حرکت به خصوصی باشد. با در نظر گرفتن این فیلتر، ما هر روز به سایت های جدید توسعه با دقت نگاه کرده و سعی کردیم معمارهای متناسب با این معیارها را شناسایی کنیم.

ولی برای معماران مورد علاقه ما، که استادان واقعی در زمان ما هستند، فرآیند ما وارونه است. ما در مورد کار این اساطیر زنده و چگونگی ارتباط آن با چشم انداز شهری نیویورک اندیشیدیم. با یک دید متنی در ذهن، ما سعی بر شناسایی سایت­هایی کردیم که می­توانند مکمل کار­های ایشان باشند.

تاداو آندو در بالای لیست اشخاص مورد نظر قرار داشت. ما زمان زیادی را صرف شناسایی پروژه مناسب برای او کردیم. وقتی ما برای اولین بار به بنایی نگاه کردیم که بعدا پارکینگی در ساختمان 152 خیابان الیزابت شد، متوجه شدیم که پیدایش کرده­ایم. موقعیتش عالی بود، در نبش نولیتا (Nolita)، سوهو (Soho)، باوری (Bowery) و محله چینی ها (Chinatown) واقع شده بود. این محل دارای انرژی خامی است که هم در ذات صنعتی است و هم از لحاظ موقعیت شیک و زیبا است. اگر موقعیت می­توانست در مورد بهترین ماده سازنده ای که می­تواند روحش را بازتاب دهد صحبت کند، در دو کلمه خلاصه می­کرد: بتن های دکوری. بنابراین سفری مهم را به ژاپن آغاز کردیم که در طی آن به دفتر آندو سان (Ando-san) در شهر اوزاکا رفتیم، به تعدادی از پروژه های وی در سراسر کشور سر زدیم، عمق کار وی را تجربه کردیم (به خصوص در جزیره ناوشیما و در کلیسای نور (Light)، و همچنین زمان بسیار مفیدی را با او گذراندیم.

Amit Khurana & Saif Sumaida

"هر جایی که من در حال ساختن هستم، به خلق فضایی در زمان مخصوص به خود فکر می­کنم که در آن زمان هم بتواند وجود داشته باشد و هم فهمیده شود."

  تاداو آندو

ساختمان

در زمان توصیف بلوک152 خیابان الیزابت، تادائو آندو  احساس کرد که این ساختمان علاوه بر در آغوش کشیدن منهتن، بهتر بود که به نوعی همانند محرابی خلق شود که از آن جدا باشد. بر طبق گفته آندو، "یک خانه باید محلی باشد که در آن بتوان بر زندگی تامل کرد. این پروژه بر همین اساس است. زمانی که شما به خانه می­آیید، ساختمان 152 خیابان الیزابت باید احساس آرامش به شما بدهد. من باید چیزی بسازم که قلب انسان ها را تحت تاثیر قرار دهد و احساسی را در درون آن ها به جا بگذارد".

آندو بر این عقیده است که ساختمان 152 الیزابت از "مواد اولیه قرن بیستمی" ساخته شود. بتن، آهن و شیشه. آندو باور دارد برای اینکه ساختمانی تمام و کمال گردد، باید بین عناصر آن توازن برقرار شود. نه فقط بین نور و سایه، بلکه بین آب، گیاهان سبز، فلز و شیشه نیز باید توازن باشد. همچنین در مورد ساختمان 152 خیابان الیزابت گفت که " هر جزء کوچکی باید در تناسب باشد".

فضای داخلی

در ساختمان 152 خیابان الیزابت مایکل گابلینی نقش خود به عنوان طراح داخلی را به خیاطی تشبیه کرده است که تنها لازم است اندازه بزند. او طراحی دقیق و بی آلایش خود را در ادامه ساختمان طراحی شده توسط تاداو آندو قرار داده و گفت، " من نمی­گویم کاری که من انجام می­دهم طراحی لباس است. نمی­دانم آیا حتی تا به حال کلمه پر استفاده «سفارشی» را استفاده کرده ام یا نه. به نظر من کلمه مناسب برای این ساختمان «دوخته شده» می­ باشد". منظور وی این است که هر هفت سکونت گاه به طور مستقل و منحصر به فرد طراحی و خلق شده است. همچنین وی اضافه می­کند که "به دلیل تناسب بهینه، این آپارتمان ها برای صاحبان متوالی پایدار خواهد بود." مهمترین نکته­ای که او تاکید می­کند، فضاهای بی انتهایی _ با چنان کیفیت بالایی  _ است، که پرورش یافته، ادامه داده شده­ و پایین آورده شده­اند. نه اینکه پاره پاره شده و چند دهه دیگر با چیز دیگری عوض شده باشند. ایجاد سکونت گاه های ساختمان 152 خیابان الیزابت نیاز داشت تا چهار مفهوم ،یا عنصر، در آن به حد کمال برسند. این چهار مفهوم که فضاهای داخلی و خارجی را تعریف می کردند عبارتند از: نور، هوا، صدا و آب.

در حالی که نور مدت زیادی است که به نوعی امضای معماری آندو است، گابلینی اشاره می کند که آندو در استفاده از نور به تسلط کامل رسیده است زیرا که آن را "با ایده، بازی سایه در آن" ادغام می کند. هر کسی بعد از ورود به ساختمان، بلافاصله تنش بین نور و سایه و اثر عمیق آن را تجربه می­کند. در سکونت گاه ها، نور طبیعی از طریق پنجره­های امتداد یافته از کف تا سقفی که فضا را قاب بندی می­کنند تامین می­شود. نور افشانی مصنوعی نیز اضافه می­شود تا تعادل نور روز محیط را فراهم کند یا به طور موردی شبیه سازی کند.