نگرش ما نسبت به معماری باید با شیوه ای که به موسیقی و یا نقاشی به عنوان شاهکار هنری مینگریم , متفاوت باشد , چون معماری علاوه بر شاهکار هنری , یک تجربه روزمره نیز هست. معماری خواه ناخواه بخشی از زندگی روزانه یک فرد است.

ما بدون معماری قادر به زندگی نیستیم. شعر , ادبیات و نقاشی همچون معماری قادر به رفع نیازهای زندگی ما نیستند. اما معماری زمانی اهمیت پیدا میکند که موضعی فراتر از محافظت در مقابل عوامل محیطی در میان باشد. شاید بتوان گفت زمانی دست به معماری زده ایم که چیزی را آگاهانه و با صرف نظر از کاربرد و عملکردش بسازیم.

خلق معماری ارتباط تنگاتنگی با درک و شهودی که ساختمانها به ما میدهند و در نتیجه عکس العمل های احساسی که درون ما ایجاد میکنند دارد. آنها موجب برانگیختگی احساسات و افکار ما میشوند. معماری زمانی اهمیت پیدا میکند که شادی , غم , حیرت , سرگشتگی به همراه بیاورد و آرامش و نشاط بیافریند , تا به آن حد که حتی , اضطراب , خصومت و ترس را تداعی کند. ساختمانها قادر به انجام تمام آنچه گفته شد و بیشتر از آن هستند. آنها بیان کننده آرمانهای اجتماعی یک جامعه و بیانیه های سیاسی و تمثال های فرهنگی هستند.

معماری تنها به این دلیل حایز اهمیت است که در اطراف ماست و هر آنچه که در اطرافمان حضور دارد بی شک برما تاثیر گذاز است. این تاثیر خواه جزیی و ناملموس باشد , خواه به شدت تکان دهنده , هرگز از بین نخواهد رفت.

برگرفته از کتاب : چرا معماری مهم است ؟ نوشته پل گلدبرگر