دایدو موریاما، عکاس ژاپنی، با تصاویر سیاه و سفید خود از زندگی شهری معاصر و ارتباطش با مجله‌ی پیشرو عکاسی به نام "پرووُک" شناخته می‌شود³. موریاما، مانند رابرت فرانک، به تصویر کشیدن حقیقت را در عکاسی تأکید کرده است. او بازنمایی‌هایی از جهان را ارائه می‌دهد که معمولاً پنهان می‌مانند. در نمایشگاه‌هایی که آثار موریاما به نمایش گذاشته شده، کتاب‌های او نیز مورد توجه قرار گرفته‌اند. از جمله کتاب‌های معروف او می‌توان به "ژاپن: تئاتر عکاسی" (۱۹۶۸)، "خداحافظ، عزیزم، عکاسی" (۱۹۷۲)، و "پرووُک" (برانگیختگی) اشاره کرد⁴.

موریاما همچنین با سبک خود، که شامل عکس‌گرفتن در حال حرکت، ادیت‌کردن تصاویر و استفاده از کنتراست بالا می‌شود، به تصاویر جسورانه‌ای از ژاپن پس از جنگ پرداخته است. او به شیوه‌ای دانه‌دانه‌دار و گویی شن‌پاشیده، جزئیات تاریک و تیره‌وتار این دوران را به تصویر کشیده است. تأثیر وارهول نیز در آثار موریاما به‌وضوح مشهود است³. او به‌طور مخفیانه و پنهانی، با کنار گذاشتن فوکوس زیاد و استفاده از نگاه پنهانی، تصاویری را ایجاد می‌کند که گویا درنگ کردن خطرناک و حتی مرگبار هستند³.